costarica-mathijsenlianne.reismee.nl

Dag 19, 20, 21

Vandaag is onze laatste dag in Costa Rica. Om12.38 uur vertrekt ons vliegtuig vanuit San Jose richting Miami, daar moeten we 1 uur en 50 minuten wachten, vliegen we 19.40 uur -plaatselijke tijd- naar Londen, weer 2 en half uur wachten om dan om 11.45 uur richting Schiphol te vliegen om vervolgens 14.05 uur aan te komen. In totaal een kleine 17 en half uur, goed te doen.

We ontbijten om 8 uur en hebben, voor het eerst via Uber, onze taxi tegen half 10 geregeld. Het is een beetje druk op de weg, maar op het vliegveld kunnen we overal zo doorheen lopen en om 11 uur zijn we ingechecked, door de douane en startklaar bij de goeie gate. We moeten nog wel even de beste meneer aan de balie er op wijzen dat de bagagetag aan ONZE tas moet en niet die van de buurvrouw, én dat Mathijs 2x is ingechecked en Lianne geeneen keer. Ach, kleinigheidje hou je toch.. Aan ons zal het in ieder geval niet liggen vandaag (onthoud dit even voor de rest van de reis)!

12.38uur vertrekt het vliegtuig en normaal gesproken begint het boarden een half uur van te voren, maar om 12.10uur zit er nog geen beweging bij de crew. Iedereen blijft rustig zitten en er is niks aan de hand. Om 12.45uur wordt er omgeroepen dat we, door mankementen aan het vliegtuig, met een vertraging van ongeveer 40 minuten kunnen boarden en vertrekken, we houden in Miami niet heel veel tijd over om over te stappen, maar moet lukken. Helaas zitten we om 14.30 uur nog steeds te wachten en wordt ons gemeld dat de vlucht naar Miami geannuleerd is, de eerst volgende vlucht gaat tegen 18 uur, waardoor wij onze aansluiting missen naar Londen.. shit! Er wordt, eerst in het Spaans en dan in het Engels, omgeroepen dat we een rij moeten maken voor de balie en dat onze tickets omgeboekt gaan worden en dat er een oplossing voor ons wordt gezocht. Zoals al eerder gezegd reikt ons Spaans niet verder van 'graçias' en 'cerveza' en staan we ergens halverwege de rij. We staan om 15.30uur nog in de rij en het schiet voor geen meter op, maar we hebben intussen wel een Nederlands gezin gevonden wat precies dezelfde vlucht heeft als wij. Als er om 16.00uur nog ongeveer 15 man voor ons staat, en nog wel 40 achter ons, moet een ander vliegtuig bij onze gate boarden met als gevolg dat we een nieuwe rij moeten maken ergens aan de andere kant van het vliegveld. Een heuse massasprint breekt los, alle tassen en telefoons worden gewoon achtergelaten, en Mathijs weet als 3e de nieuwe rij te bereiken.. helaas is er geen prijzenpot vandaag. Lianne en het Nederlandse gezin komen later met tassen en telefoons aanlopen en kunnen mooi vooraan inschuiven.

We krijgen, na een beetje geouwehoer, een nieuw ticket naar Miami, voor vanavond om 19.30 uur, een voucher voor diner in San Jose, reserveren stoelen voor een vlucht naar Philadelphia en Amsterdam en de rest wordt in Miami geregeld. We eten samen met Werner, Christine en hun kinderen een hamburger en wachten tot het tijd is. Er wordt ergens een nieuwe crew vandaan getrommeld die tegen 19uur met groot applaus het vliegtuig binnen lopen, en stipt op tijd vertrekt ons vliegtuig met heel veel blije mensen. Miami is 3 en half uur vliegen en heeft 1uur tijdsverschil waardoor we om 12 uur 's nachts, plaatselijke tijd, aankomen.

We worden opgewacht door de bemanning van American Airlines en krijgen nog meer vouchers voor eten, een taxi van en naar ons door AA geboekte hotel en tickets voor onze vlucht van morgen. Op de nieuwe tickets staat dat we niet naar Philadelphia vliegen maar naar Dallas, de crew kijkt ook gek op, maar er wordt ons verteld dat we echt via Dallas vliegen en dat alles geregeld is, komt goed! Nogmaals, aan ons ligt het niet vandaag! Bij de douane aangekomen staat er een dikke rij te wachten om het land binnen te komen. Na ons paspoort digitaal te hebben ingechecked moeten we nog langs een ambtenaar voor een stempel. Christine krijgt als 'willekeurige' reiziger een X op haar formulier en moet aansluiten in een andere rij, die 2x zo lang is. Als we om 1.45 eindelijk allemaal buiten staan moeten we nog een half uur wachten op onze bus, gelukkig zien we daar onze andere lotgenoten ook en hebben we -vergeleken met hen- geen tijd verloren... je moet het positief inzien! Werner is voorin de bus gaan zitten en bij het hotel aangekomen rent hij naar de balie en checkt in voor 6 personen. 3uur liggen we eindelijk in bed!

Heel lang hebben we niet, want om 7.00uur gaat de wekker weer.

We douchen, pakken onze spullen en stappen in de bus van 8.30uur richting het vliegveld waar om 11.05 uur ons vliegtuig richting Dallas (of Philadelphia?). Totaal onverwachts kunnen we alle 6 niet online inchecken en mogen we weer aansluiten in de rij voor de helpdesk. Een kwartiertje later zijn we aan de beurt waarna Werner, Christine en de kinderen snel geholpen zijn, Werner moet nog wel effe 100 dollar neerleggen omdat z'n koffer te zwaar is.. Onze tickets hebben iets meer aandacht nodig. Blijkbaar is er iets mis gegaan met onze nieuwe tickets, we zijn wéér totaaaal verrast.. -kuch-, we hebben wel tickets maar er is geen vlucht aan gekoppeld. De aardige man wil ons gelukkig wel heel graag helpen en doet z'n uiterste best maar het wil maar niet lukken. Na een uur knooien is hij het zat en boekt compleet nieuwe tickets voor ons, en omdat het allemaal zo lang geduurd heeft krijgen we de stoelen bij de nooduitgang met extra veel beenruimte.. topper! We moeten aardig doorlopen om nog op tijd bij de douane te komen en na een beetje gehaast komen we om half 11 aan bij de gate en zitten we om kwart over 11 in een vliegend vliegtuig richting Dallas, yessss!

De vlucht naar Dallas verloopt soepeltjes, de nooduitgang is niet gebruikt (geen glijbaan vandaag) en we komen rond 13uur plaatselijke tijd aan. 15.25 uur vertrekt ons vliegtuig richting Amsterdam, waardoor we nog tijd hebben om een lekkere pizza te halen. Per ongeluk vindt Werner nog een voucher van $48 die in een half uur nog even opgemaakt MOET worden, wat dan ook een groot asociaal grijpfestijn wordt bij het supermarktje. Te veel pakjes kauwgom, te veel koeken, te veel chips, mars, twix, drinken, snoep, chocoladerepen, eiwitrepen, alles wordt overal uit de schappen getrokken. Tijdens het scannen komen we erachter dat het geld nog niet op is en zelfs de cassiere helpt mee het geld opmaken. Maar om 15 uur begint het hele grapje weer van voor af aan met een kleine vertraging, gevolgd door nog een.. boarden kan nog niet doorgaan in verband met problemen. We zijn het knetter knetter zat en als laatste genadeklap van American Airlines wordt ook deze vlucht geannuleerd! Gelukkig wordt er wel gelijk gekeken naar een vervangend vliegtuig.

Kwart over 6 zitten we eindelijk in een 'vliegtuig', ik geloof een Fokker, bouwjaar 1944, waarvan ook de bemanning nog denkt dat we richting Normandië gaan.. als iemand nog niet chagrijnig was, is die dat nu zeker wel. 10 uur vliegen in een oud krot met gepensioneerde bemanning, geen tv, geen wifi, geen stopcontact of USB-poort, geen airco (wel arko), geen beenruimte, geen zin en geen energie meer. Van ellende worden de kaarten maar weer voor de dag gehaald, deze zijn zowat versleten deze vakantie. Tegen 11 uur komen we dan eindelijk weer in Amsterdam en worden we verwelkomd door het welkomstcommité, Frank, Anneleen en Dex (a.k.a. de kievitstrijders) en knallen we richting huis.

Wij zijn er wel klaar mee, genoeg American Airlines gezien de afgelopen dagen, maar aan ons heeft het niet gelegen. De vakantie zit er nu echt op en maandag mag Mathijs weer lekker werken. Het wasechteen fantatische vakantie!! Costa Rica is zeker een aanrader!En.... gelukkighebben we de foto's nog.. Tot volgend jaar (?)

Dag 18

Gelukkig heeft de frisse nacht goede werking op de hik en zelfs op de vermoeidheid. 7 uur zijn we uit bed en 8 uur hebben we ontbeten en de tent opgeruimd, voor de laatste keer -snik-. Het ontbijt ging trouwens zo snel omdat het droge crackers met ranzige kaas was. We zeggen de eigenaar van de tuin dat we gaan, maar deze vindt het allemaal wel best, en rijden weg in de richting van Alajuela. Ongeveer 50km wat in anderhalf uur te doen is.

We krijgen een smsje van Alberto van Nomad America met de vraag hoelaat we de auto komen brengen, blijkbaar is hij dan pas aanwezig, en bedenken ons dat we eerst nog even naar de Walmart willen voor boodschappen dus tussen 12 en 13 uur aanwezig zijn. De weg naar Alajuela is steil, verschrikkelijk steil. Onze auto geeft het op en met veel moeite, rook, stinkende banden en zweet weten we te voorkomen dat de auto niet achterwaarts weer van de berg afrolt, keren we om op een te smalle weg en rollen terug naar beneden. Gelukkig hebben we een bordje gemist en is er een alternatieve route die iets minder steil is... Helaas zijn ze hier met de weg bezig en komen we hopeloos in de file, gelukkig zijn we wel derde in de rij en duurt het maar 20minuutjes. De rest van de rit is heftig met heel veel bochten, steile bulten en gaten in de weg (en we passeren nog een koe midden op de weg). Gelukkig niet te heftig.

Na even zoeken bij de goede deur komen we precies om 13 uur bij Nomad America aan, waar we rustig onze spullen kunnen uitpakken, zelfs nog even kunnen douchen als we willen, om vervolgens met de taxi naar ons hotel gebracht te worden.

Daar aangekomen maken we dankbaar gebruik van het zwembad en de eerste training voor de triathlon in 2018 is een feit. Nadat we uitgezwommen, uitgedouched, uitgerust, uitgelezen en alle spelletjes uitgespeeld hebben zoeken we een restaurant op en belanden bij de lokale pizzeria voor een veel te grote pizza. We wandelen in het donker terug naar het hotel en ploffen op bed waar we maar film gaan kijken om niet in slaap te vallen. Om 21 uur voelen we ons alsof we een emmer sangria ophebben en doen ons best om via de badkamer weer terug in bed te belanden. We zijn gesloopt voor vandaag!

Dag 17

7 uur gaat de wekker weer. De telefoon is weer opgeladen en ook wij zijn goed uitgerust! Om half 8 zijn we van harte welkom in het restaurant en beginnen het ontbijt met heerlijk vers fruit, gevolgd door rijst met bruine bonen, ei, toast met jam en een sterke bak Costa Ricaanse koffie.. straks fijn op de pot zitten! We hebben nu nog WiFi en daar moeten we vol gebruik van maken, dus mailen we even met Dave&Dave, een Amerikaanse vader met z'n zoon, over een tour van vanmiddag. Om 12 uur krijgen we een priverondleiding in zijn tuin, we zijn benieuwd.

Het is niet ver rijden naar Dave&Dave en hierdoor kunnen we, alweer, rustig aan doen. 10 uur checken we uit. Vanaf nu hebben we geen wifi meer, 2 dagen radiostilte, terug naar 1995, en alles moet op gevoel! Navigeren doen we via de sterren, muziek luisteren via de korte golf en we hebben sinds tijden weer eens een goed gesprek. We doen om 11 uur snel nog even boodschappen en komen om kwart voor 12 aan bij de Daves. Dave is in 1976 op de bonnefooi, ook zonder wifi, naar Costa Rica gereden, heeft hier werk gekregen en een vrouw getrouwd. Na een aantal jaar gewerkt te hebben besluit Dave sr, samen met z'n zoon Dave jr, een eigen bedrijf te beginnen waar ze samen een stuk jungle in hun grote tuin/landgoed weer opnieuw opbouwen. Met de hulp van het ecologisch onderzoekcentrum in het dorp en gesteund door een stuk of 50 universiteiten over de hele wereld, bouwen ze een mooie tuin waar allerlei verschillende diersoorten rondhuppelen, waar zelfs nationaal geografic en BBC langskomen voor series en foto's.

De oude Dave hangt alvast wat fruit in de bomen om een paar vogeltjes te lokken, maar waarschijnlijk zit er ergens een roofvogel in de lucht.. dus deze laten het nog even afweten. Dave adviseert ons wat DEET op te smeren en ons klaar te maken voor een kleine wandeling, dit kon nog wel eens een wilde tocht worden. Gelukkig is Dave de jongste niet meer, en met behulp van een wandelstok strompelen we een trap af in de richting van een rivier.

We zijn opzoek naar gifkikkers, zo groot als het topje van je duim, in groen en zwart. En gifkikkers zo groot als het topje van je pink, rood met blauwe achterpoten.. de blue jeans frog. Bijna 3 weken in Costa Rica en nog geen kikker gezien, en nu lopen nog geen 10 minuten door de tuin van Dave en we hebben de eerste al te pakken. Prachtige kleine gekleurde beestjes die vrolijke rondspringen in het bos.

We lopen verder in de richting van de rivier en spotten verschillende vogelsoorten die alvast de paringsdans voor april volgend jaar aan het oefenen zijn.. je kunt niet vroeg genoeg beginnen! Eenmaal terug bij het huis van Dave kijken we nog even naar de kolibries die rondvliegen en als we een kop koffie drinken bij het fruit, stikt het hier van de vogels. In alle kleuren en maten, en geeneen die lijkt op een koolmees of mus.. Dave verteltons als echte Amerikaan nog 'even' z'n oh zo fantastische levensverhaal en als hij uitgepraat is nemen we afscheid en rijden in de richting van Bajos del Toro. Blijkbaar staan er soms bordjes langs de kant van de weg met pijlen en plaatsnamen, om zo de weg te wijzen.. zonder wifi ontdek je nog eens wat! Helaas regent het, alweer, ontzettend hard als we aankomen.

Bajos del Toro is het Zuna van Costa Rica, erg gezellig, maar niet zo heeul erg druk... We mogen de tent opzetten in de tuin bij een klein huisje met een eendenvijver. We zijn zeiknat als de tent staat, gelukkig heeft de tuin een overkapping waar we onder kunnen zitten. We kleden ons warm aan en beginnen met koken. Alweer pasta vandaag, deze keer met kaassaus en kleine gekke stukjes vlees. Ik denk dat we, als we thuis komen, een Italiaans restaurant beginnen. Het blijft maar hard regenen en, als de zon weg is, begint het behoorlijk koud te worden. We zitten hier weer ongeveer 1,5km boven zeespiegel, wat je gelijk kunt merken.

Van verveling worden er oude foto's opgezocht, kaartspelletjes gespeeld en bier gedronken. En het wordt nog erger als Mathijs er achter komt dat hij per ongeluk alcohol vrij bier gehaald heeft... Als we naar bed dreigen te gaan merken we dat het droog is, en zelfs mega helder. Een groot deel van onze Melkweg laat zich zien, wat een poging waard is voor een foto. Helaas krijgt Mathijs vanwege de hik de camera niet stil en is het hoog tijd om te gaan slapen. De hik houdt wel erg lang aan en is vermoedelijk een allergische reactie op alcohol vrij bier! Hopen op een droge, hikvrije nacht en een heldere morgen..

Dag 16

Vandaag is het zondag, dat betekent s ochtends normaal gesproken uitslapen tot 9uur en naar de kerk. Helaas zijn we om half 8 alweer wakker en is er geen Nederlandse kerk te vinden hier. We moeten voor 11 uur uitchecken en de rit naar onze volgende overnachtplaats is kort, dus we doen het rustig aan. De keuken is vol in gebruik door onze mede resortgenoten, maar wij weten een mooi plekje bij het gasstel te bemachtigen waar we voor onszelf verrekte goeie pannekoeken bakken, mét Nederlandse stroop, en we delen niet! Er is trouwens ook geen spoor te bekennen van de beerpongploeg van gisteravond, maar die lusten toch vast nog geen pannenkoeken nu... Na het afwassen pakken we onze tassen in en rijden in de richting van Puerto Viejo de Sarapiquí.

Puerto Viejo betekent 'oude haven' en Sarapiquí is een grote rivier die vanaf de bergen van de vulkaan Poàs tot aan de grens van Niguara stroomt. Puerto Viejo de Sarapiquí was vroeger de belangrijkste haven van Costa Rica. De rit duurt ongeveer anderhalf uur en leidt ons door onder andere de big city of San Miguel (+/- 100 inwoners) wat ons spontaan zin doet krijgen in een heerlijk Spaans biertje. Helaas moeten we nog even rijden, dus slaan we die over. Onze wifi-hotspot heeft het gisteren begeven en we kunnen het niet meer aan de praat krijgen, en zelf roamen voor €2,07 per MB vinden we iets te veel van het goede.. hierdoor werkt onze navigatie niet optimaal, met als resultaat dat we onze slaapplaats niet kunnen vinden. We rijden heen en weer, links en rechts zoekend, en eindigen ergens bij mensen in de achtertuin om de weg te vragen. 100 meter verderop aan de rechterkant van de weg, met mega borden aangegeven en waar we minstens 3 keer zijn langsgereden staat de herberg voor vanavond.. hoe stom kun je zijn.

We logeren achter een soort wegrestaurant in een mooi klein kamertje met een tuintje. Het eerste wat we doen is onze kleren buiten over het bankje gooien, de rest komt later... Meteen worden we vergezeld door een veel te dikke luie, maar lieve hond die op de deurmat gaat liggen. Achter het wegrestaurant stroomt de Sarapiquí waar je schijnbaar heerlijk kunt zwemmen, dat willen we natuurlijk zien. Met de auto rijden we die kant op, aangezien er dikke wolken in de lucht hangen en onze was buiten ligt te drogen, en daar aangekomen stikt het van de plaatselijke jeugd. Mathijs voelt zich niet op z'n gemak hier en maakt dat hij wegkomt, Lianne wordt uiteraard ook meegenomen! Weer bij de herberg aangekomen beginnen we maar met koken, in de stromende regen, onder ons mooie afdakje. Ondertussen houdtde hond ons weer gezelschap en begint er een papagaai in de bosje te schreeuwen. Best gezellig hier!

We hebben eten gekocht waarvan we niet precies weten wat het is, maar er is in ieder geval vlees. Het eindresultaat is pasta met rundvlees, dat zat in het onbekende doosje, met verschillende soorten groenten. Intussen is het stikdonker geworden om 18:30 uur en zitten we nogsteeds buiten onder het afdak onder de lamp, maar door de muggen die daar ook zitten worden we naar binnen gepest. We doen de afwas in ons fonteintje in de badkamer en gaan lekker film kijken.

22 uur geven onze telefoons het op en ook wij moeten nodig opgeladen worden. Morgen om half 8 hebben we weer ontbijt. Welterusten!

Dag 15

En weer slapen we vannacht heerlijk! Tegen 7uur worden we wakker en pakken we de tent in! We horen van alle kanten hoe fantastisch onze daktent wel niet is, wat ons toch wel een beetje goed doet. Hoewel we soms ook graag in een hostel slapen, is zo'n tent toch ook wel weer lekker knus en primitief. We ontbijten met van wat gisteren is overgebleven: ei, kwark en een beetje yoghurt en nemen tegen 9 uur afscheid van onze Euraziatische plaatgenoten. Een Italiaan, een Rus, een Engels stel, 2 Duitse meiden, een wasbeer en wij. Geen Noord, - Midden of - Zuid-Amerikaan te bekennen.

We willen morgen Sarapiquí bereiken, wat vanaf Tamarindo een kleine 8uur rijden is. Dit is te ver voor ons en we besluiten in de buurt van Rio Celeste een nacht te overnachten. Rio Celeste is een heel blauwe rivier, gek om te zien, met halverwege ergens een warmwaterbron, en ligt in de buurt van een vulkaan in een nationaal park. Rio Celeste is 3 uur rijden waardoor we daar om 12 uur aankomen. We eten snel een broodje en trekken, omdat we gelezen hadden dat het er erg modderig kan zijn, onze wandelschoenen maar aan. Voor de zekerheid nemen we ook maar een regenjas mee...

We kopen een kaartje, ook hier is niks gratis, en beginnen aan de wandeling door het bos. Er loopt 1 pad, 3 km heen en 3 km terug. Als we nét het park binnenlopen begint het knetterhard te regenen, maar wij, als vaste klant van de Decathlon, zijn uitermate goed voorbereid en trekken onze regenjassen aan. De bui duurt ongeveer 5 minuten, doen onze jassen weer uit, en als het verharde pad ophoud begint het hier en daar glibberig te worden, maar niet echt om ons druk over te maken. We wandelen eerst in de richting van de waterval en het begint al een behoorlijke drekbende te worden. Eenmaal bij afslag waterval moeten we een stuk of 100 treden naar beneden lopen, en bij trede 99 begint het weer knetterhard te regenen, dus gaan de regenjassen weer aan. De waterval is mooi om te zien, was ons wel 100 treden neer en weer terug waard, en ook nu is het na 5 minuten weer droog.

We lopen de trap weer omhoog en gaan verder tegen de rivier in, door het bos. We begrijpen nu waarom aan het begin van het park laarzen verhuurd werden.. de regen heeft alles verandert in een modderbad, niet te zuinig. De wandeling begint meer een tot-je-nek-in-de-drek wedstrijd te lijken. We laten ons niet uit het veld slaan en lopen over de uit de modder stekende stenen langs de rivier naar boven. Tussen rotsen door en over boomstammen heen, het is een heel geklauter. We komen bij een uitkijkpunt waar we even wachten, uiteraard is het hier weer bewolkt en is er geen zak te zien. Voor de vergezichten hoef je niet naar Costa Rica te gaan! We lopen verder door over het modderig pad en komen bij een uitkijkpunt waar de blauwe rivier zich mengt met het warme water afkomstig van de bron. Hier is het zicht wel goed en de blauwe rivier is bijzonder om te zien. Helaas begint het voor de 3e keer ontzettend hard te regenen, dus de jassen gaan weer aan, en moeten we steeds meer moeite doen om tussen de steeds groter wordende plassen uitstekende stenen te vinden. We klimmen weer over boomstammen en rotsen en lopen in de stromende regen over een hangbrug. De regen wordt als maar onbenulliger als we zwavel beginnen te ruiken. We lopen langs de bron, maar door de heftige regen besluiten we maar door te lopen. Weer over een hangbrug en een lange trap af.. De plassen water beginnen steeds meer pad in beslag te nemen, en langzaam beginnen zich riviertjes over de weg te vormen. Onze broeken zijn echt helemaal doorweekt en we hebben het moment bereikt dat het geen verschil meer maakt of we nu op de uitstekende steen stappen of dat we tot onze enkels in een plas met water staan. Onze voeten zijn al zeiknat. Het begint nu ook nog eens te onweren en besluiten per direct terug te gaan, en snel! Terug over het modder pad, door de plassen water, de lange trap op, over de hangbrug, de bron slaan we over, langs de zwavellucht, weer een hangbrug, springen over de rotsen en boomstammen, de blauwe rivier en het uitkijkpunt slaan we ook over.. en als het eindelijk weer iets droger begint te worden zijn we weer bij de waterval. Zeiknat komen we weer bij de auto en we zijn toe aan een warme douche.

We rijden ons afgespoken slaapplek voorbij en rijden door tot aan La Fortuna, een bekend dorp. We boeken deze keer, wegens slechte ervaringen, niet bij Rio Danta hostel, maar in een andere, veel groter hostel. Helaas is er als we aankomen iets verkeerd gegaan bij onze boeking. Alle kamers zijn vol, er is geen plaats meer in de herberg.. gelukkig is er nog wel plaats bij het zusterhostel (helaas niet eentje waar alleen maar zusters rondlopen), maar dit is wel een iets luxere versie. De prijs blijft wel hetzelfde, belangrijk! We belanden in een mega chique resort met, zwembad en poolbar, toevallig nét vanavond een bbqtje, fijne privedouche en hangmatten.. fijnnnnnn!

Ondanks de barbecue doen we onze eigen boodschappen en koken nasi, kan niet anders dan dat alle gasten jaloers op ons zijn. Na het eten gaan we lekker zwemmen, en als we uitgezwommen en gedoucht zijn stormt iedereen naar buiten.

Honderden paarden, met berijder, lopen voor het resort langs. En als we ze volgen belanden we in een regelrecht festival. Overal paarden, overal mensen, volksdansen, marktkraampjes, muziek, we missen even de bar.. maar het is wel gezellig. Als we terugkomen in het resort is de poolparty losgebarsten en kunnen wij, vanuit de hangmat, meegenieten hoe iedereen zich langzaam maar zeker tijdens de beerpong laf afzuipt. Als het goed is, is het om 11 uur stil. Hopelijk...

Dag 14

Gelukkig is het vannacht droog gebleven en worden we om half 7 fris wakker. Waarom we zo vroeg wakker worden elke keer is ons een raadsel.. misschien omdat het zo vroeg licht is, of omdat de matrassen in onze tent maar heel dun zijn. Het maakt ons ook niet zoveel uit, sochtends om 7uur is het warm zat en je hebt nog een mooie lange dag te gaan. We ontbijten met gebakken ei, wat we gisteren meegenomen hebben uit de Walmart, broodjes, een tros druiven en lauwe koffie. Om 8 uur zijn we klaar om te vertrekken, alleen weten we nog niet waar naartoe. We besluiten naar het strand te gaan, hier is het als goed is nog niet zo stuiter heet en hopelijk nog wat schaduw te vinden. Helaas is hebben we de zee op het westen en is de zon om 9uur achter de bomen vandaan, wat het om 5 over al behoorlijk heet maakt. We duiken de zee in, waar we absoluut niet de enige zijn. Tientallen surfers zijn ons voor! Tamarindo heeft een mooi strand waar de golven rustig op af komen. Ondanks dat het surfen ons erg gaaf lijkt, en nog niet zo heel moeilijk om aan te leren (sorry als ik nu iets verkeerds zeg), moeten we menig surfleraar teleurstellen. Wij kunnen onze colones beter aan eten en vooral aan drank uitgeven.

Om 12 uur wordt het ons te heet onder de voeten en lopen we naar de supermarkt om onze lunch te halen. We zijn het brood wel even zat en halen lekker kwark met een banaan. Deze eten we, onder het genot van een filmpje, onder de overkapping bij de camping op. We spelen een paar kaartspelletjes, en nadat Mathijs zon beetje alles gewonnen heeft en Lianne het zat is, begint het weer een beetje meer bewolkt te worden. Tijd om weer naar het strand te gaan! We pikken een leuk strandtentje uit, waar het de hele dag door happy hour is. We begrijpen niet helemaal wat er dan happy hour aan is, maar goed, we begrijpen hier toch niet alles. We nemen een tequila 'sunrise' en een 'pura vida', waar zoveel alcohol inzit, dat je er scheel van gaat kijken. Lekker! We lopen nog even over het strand en gaan dan, via de supermarkt richting de camping.

19 uur hebben we ons eten klaar. Een beetje een bij elkaar geraapt zooitje, maar wel erg lekker. In kleine stukjes gesneden kipschnitzel, groene paprika, ui, avocado, parmezaanse kaas, veeul te pittige saus wat direct weer de prullenbak in gaat en wraps. Beetje moeilijk om te eten, maar alweer erglekker! Na het eten komt er een nieuwsgierige wasbeer om de hoek kijken. Deze is totaal niet verlegen, en steelt, waar iedereen omheen staat, de overgebleven stukjes papaja uit de prullenbak! Als de papaja helemaal op is en iedereen weer is gekalmeerd, als Lianne weer alle kaartspelletjes verloren heeft, als alle drankjes op zijn en als het 22:30 uur is, dan gaan we slapen in een droge tent!

Dag 13

Kwart voor 8 gaat de wekker, veel te hard... En er komt veel te veel licht door de gordijnen! Gisteren is er flink alcohol genuttigd, te beginnen met een biertje en een cappuccino bij the coffeehouse en als afsluiter en lekkere vette cornetto van de supermarkt. Half 10 dan ook zo zat als een aap en wat hierna gebeurd is, is voor ons een raadsel... We ontbijten vandaag weer met die droge rijst met bonen, wat door de droge bek ook echt niet meevalt! We pakken onze spullen in en maken dat we wegkomen.

We rijden weer terug van waar we vandaan komen, naar het westen, richting het strand. Van al de tijd dat we hier zijn, hebben we geen een keer fatsoenlijk aan het strand gelegen. Dus, Tamarindo here we come.

De reis duurt 4 uur, waarvan we de helft hebben uitgekeken naar de bordjes van de Walmart, de grote supermarktketen hier. Hier kun je zon beetje alles halen wat je wilt, niet alleen de plaatselijke gerechten en dan ook nog eens voor fatsoenlijke prijzen. We overwegen even om nog een dikke tv te halen, maar deze past niet in ons winkelkarretje, dus lopen we verder. Vanavond eten we pasta! En omdat ik al twee keer heb opgeschreven dat we geen vlees hadden, halen we deze keer vlees.. voor de verandering.

We rijden verder naar Tamarindo, een redelijk toeristisch surfdorp met een mooi strand wat, als we aankomen, mooi gevuld is. We zoeken onze camping op aan de rand van het dorp, hier kunnen we ons de komende dagen goed vermaken! Maar als we net een beetje klaar zijn met betalen, onze kleren hebben gewassen en opgehangen en we richting het strand willen gaan, begint het ontzettend hard te regenen en onweren. Ja hoor.. wij willen ook een keer aan het strand liggen! Gelukkig wordt de auto wel mooi schoon zo.

We spelen een paar potjes kaarten onder de overkapping en als het eindelijk droog is wandelen we naar het strand, maar deze ziet er verlaten uit. Snel maar even langs de supermarkt voor wat te drinken en weer terug naar de camping, terwijl het weer begint te regenen. We koken in de keuken van de camping pasta, mét vlees! En veel vlees! En nadat we alles weer hebben afgewassen en alle speelkaarten opgespeeld hebben begint het weer droog te worden. We lopen snel naar het centrum voor een cafeetje, en belanden in een Bob Marley fan huis. Hier is live muziek, wat best goed is, lekker sterke koffie voor Lianne en koud bier voor Mathijs. Perfect!

22:30 uur lopen we weer in het donker over een nat en glibberig zandpad terug en stuiten op 2 wasberen die de weg oversteken. Weer eentje die we af kunnen vinken hier. Als we weer terug zijn bij de camping begint iedereen af te haken. Wij houden nog eventjes vol, maar om 23uur moeten wij ook toegeven aan de slaap. Snel naar het tentje en hopen op een droge nacht.

Dag 12

Omdat we gisteren zo asociaal laat gingenslapen, mogen we vandaag 'uitslapen'. Kwart voor 8 gaat de wekker en om kwart over 8 zitten we aan het ontbijt. Droge rijst met bruine bonen en een ei.. niet echt fantastisch ofzo. We hebben ons voor vandaag niet echt voorbereid, en nadat we een en ander hebben uitgezocht rijden we in de richting van La Fortuna waterval. Als je ergens je geld kwijt wilt, willen de mensen in La Fortuna je heel graag helpen.. Overal, maar ook echt overal, moet je voor betalen. Èn veel! Uiteraard is alles non-profit en help je overal straathonden aan eten, om je schuldgevoel een beetje af te kopen denk ik.

Bij de La Fortuna waterval moeten we ongeveer 500 treden naar beneden, halverwege komen mensen ons half dood en uitgedroogd tegemoet, wat ons nieuwsgierig maakt naar de terugweg. Onder de waterval zit een heel klein meertje waar je lekker kunt zwemmen. Het water is ijskoud, maar als je er eenmaal in zit best wel lekker. We lopen na het zwemmen weer terug de trappen op, en verbazen ons hoe mensen zich kunnen aanstellen. Misschien een beetje bezweet komen we, zonder al te veel moeite weer boven. We pikken nog snel even het orchideeënpad mee, wat achteraf een beetje zonde van de tijd was.. Wat we nog wel even meepikken is hoe twee mega mieren, zo groot als het topje van je pink, met elkaar in gevecht raken, elkaar de koppen in slaan en aan de haren hun nest in sleuren.. toch nog een beetje actie tussen de orchideeën!

We doen boodschappen in het dorpje en lunchen, als echte Hollanders, op een bankje in het park. Als de crackers met kaas op zijn rijden we richting Ecothermales Fortuna voor een middagje spa. Vlak bij Arenal loopt de Tabacon rivier, welke wordt verwarmd door de vulkaan. Bij Ecothermales hebben ze een paar dammetjes gebouwd, met als resultaat een paar heerlijk verwarmde zwembaden tussen de 37 en 40,5 graden. Ondanks dat je hier ook voor moet betalen, kunnen wij ons hier vanmiddag zeker wel vermaken!

Helemaal relaxed chillen we hem richting de auto en rijden weer naar de slaapplek. We bakken onze eigen hamburgers met de, in de loop van de vakantie, bij mekaar gesprokkelde ketchup, ui, paprika, deze keer hebben we wel vlees (te veel zelfs) en broodjes. Tijdens het eten kijken we de laatste helft van de film van gisteren af, en nadat we even lekker in de hangmatten hebben gelegen gaan het het dorp weer in. Vanavond gaan we zuipen!