Dag 11

Als om half 7 de wekker gaat zijn we eigenlijk al wakker. We pakken snel onze spullen in, gooien de tassen in de auto en ontbijten om 6:50uur met pannenkoeken, rijst met bonen en gebakken ei om vervolgens richting nationaal park Monteverde te scheuren. Om half 8 komen we aan en zien al een kleine rij verschijnen voor de kassa (waarom is iedereen hier zo super vroeg???). Gelukkig mogen we naar binnen en beginnen een wandeling van ongeveer 3uur.

Monteverde is geen regenwoud maar een wolkenwoud. Ligt op ongeveer 1,5km boven zeespiegel en het is er, zoals de naam al doet vermoeden, altijd bewolkt. Blijkbaar vinden de dieren ook niet zo fijn dat het bewolkt en erg mistig is, want erg veel actie is er niet. Het begint allemaal nog wel hoopvol als gelijk bij de ingang een capucijnaapje zich laat zien. Dit schijnen de meest brutale apen te zijn die er bestaan, als je even niet oplet gappen ze je spullen uit je tas. We lopen eerst over een pad richting de waterval van Monteverde, niet echt heel erg indrukwekkend, maar wel leuk om te zien. Halverwege schiet er een verlegen paca over de weg, helaas te snel voor de foto. We wandelen door in de richting van het uitkijkpunt, waar je, als je goed kijkt, de pacifische oceaan aan de westkust en de Caribische zee aan de oostkust goed kunt zien. De enige voorwaarde hiervoor is dat het een beetje helder is... Het pad leidt ons over een hoge hangbrug waar je mooi om je heen kunt kijken en een paar kilometer verderop is dan het oh zo lang verwachte uitkijkpunt. Hier is natuurlijk geen zak te zien, aangezien je zowat struikelt over de wolken.

Onze hoop is dan ook gevestigd op de terugweg! Hier zien we gelijk al een paar schattige vogeltjes die het gevaar van de toeristen nog niet inzien. Ze komen verassend dichtbij en laten zich gerust op de foto zetten. We hebben even stilgestaan, waardoor er nu een gezin met een heel vrolijk schreeuwend meisje vlak achter ons loop. Als we nog íets willen zien, moeten iets sneller lopen dan de heenweg. En nadat we onze achtervolgers hebben afgeschud komen de aapjes wel weer tevoorschijn, deze genieten lekker van een paar noten en laten zich niet door ons storen. Als we weer bij de auto zijn lopen we toevallig langs het kolibrie café. Hier hebben de eigenaren een soort bakjes opgehangen met super zoet water met als gevolg dat het hier stikt van de kolibries, gaaf om te zien.

We rijden verder in de richting van La Fortuna, een dorpje aan de voet van de Arenal vulkaan. De vorm van de Arenal komt rechtstreeks uit de Donald Duck, een perfecte kegel met een mooi rookpluimpje met aan de voet een mooi meer.

We eten wat in La Fortuna en rijden naar onze slaapplaats. Mathijs is voor vanavond de gids van de nightwalk en hij zegt dat het een kikkerrijk tochtje beloofd te worden... Beestjes horen we tijdens onze wandeling zat, maar ze willen zich niet echt laten zien. Gelukkig vinden we aan het eind van de tocht nog een joekel van een kikker , wat de avond weer goed maakt! We douchen lekker, kijken een halve film en gaan om 10 uur (!) naar bed.

Dag 10

Om 7 uur staat ons ontbijt klaar. De eigenaar van het huis, we zijn er achter gekomen dat hij Rudolf heet (hoe kan het ook anders..), heeft er veel tijd in gestoken. Gebakken ei, gebakken worstjes, gebakken kaas en eigen gebakken brood, ook Rudolf vindt het brood uit de supermarkt niet lekker. Na tien keer ontbijten met gebakken ei en worstjes en rijst en bonen beginnen we wel een beetje te snappen waarom de meeste vrouwen hier niet erg mager zijn. Om half 9 pakken we onze was, die nog steeds niet helemaal droog is, in en nemen we afscheid van Rudolf, de poedel van Rudolf en het mooie huis van Rudolf. We gaan richten Quepos waar we een automaterialenshop opzoeken om onderdelen te kopen voor onze kapotte auto, Mathijs denkt uiteraard het probleem zelf te kunnen fixen. Helaas zijn de nodige onderdelen niet beschikbaar en worden we doorverwezen naar de garage een paar meter verderop.

Als je het over een chaos hebt, dan heb je het over deze garage.. ik bedoel, in onze schuur is het een rotzooi, maar dit slaat echt alles. Overal wordt naar de bewuste bout gezocht, alle lades en bakjes worden overhoop gegaald en als ze eindelijk iets vinden wat op een schroef lijkt wordt er gelijk geknutseld. Helaas, deze past niet.. Er wordt stiekem een beetje verfrommeld geld afgegeven en één van de twee mannen vertrekt met de auto en komt 10 minuutjes later terug met een grote fles ranja en een bout, en weer 5 minuutjes later rijden we met een complete auto weer verder in de richting van Monteverde. Dit hele geintje heeft ons maarliefst €7,40 gekost, gelukkig wordt het wel vergoed door Nomad America...

We rijden door langs de kust omhoog in de richting van Tarcoles waar we even stoppen bij een brug die bekend staat om de krokodillen die eronder liggen. En hier is niks aan gelogen.. Onder de brug liggen een stuk of 25 grote krokodillen te zonnen!

We genieten even van het uitzicht, maar omdat er weinig actie is hebben we het met een kwartiertje wel gezien om vervolgens weer verder naar het noorden te rijden. Halverwege pikken we Punteras nog eventjes mee, wat al van ver is aangegeven, halen onze lunch in de supermarkt en rijden door richting Monteverde. De laatste 20 kilometer gaat over een super slecht zand/gravelpad erg stijl de bult op, waar we alleen in de 1e versnellingen omhoog komen. Daar waar we eerder gelijk om zouden draaien, heeft de ervaring ons geleerd dat dit nog wel eens een drukke doorgaande weg kon zijn, en rijden we door. Uiteraard zijn we wel benieuwd waar we uitkomen en òf we wel ergens uitkomen...

20 heftige kilometers later komen we in een klein dorpje waar we na enige moeite onze geboekte slaapplek vinden. Helaas hebben de beste mensen al 3dagen geen internet, zijn ze vol geboekt en moeten we wat anders zoeken wat gelukkig snel gebeurt is. We zijn in Barrio Orquídeas, vlak bij nationaal park Monteverde en slapen in het hammock house. Hier zijn, zoals de naam van het hostel al doet vermoeden, veel hangmatten waar veel gebruik van gemaakt wordt. Omdat Monteverde redelijk hoog boven zeespiegel ligt, kun je vanaf hier, als je goed je best doet, de oceaan zien liggen. Vanuit de hangmat kun je het boven de oceaan zien onweren, wat een mooi gezicht geeft, totdat het langzaam dichterbij komt... We eten in het tree House restaurant, voor Lianne wraps en voor Mathijs een of ander vaag lokale platte ronde schijf van deeg met daarbovenop stukjes vlees en groenten, een biertje en een mora (blauwe bessen)smoothie.

Daarna gaan we snel weer terug naar de hostel omdat we om kwart voor 7 opgepikt worden voor de jungle nightwalk.

Om half 7 is het pikkedonker en het onweer komt steeds dichterbij. Herinneringen van de jungle nachtwandeling van vorig jaar in Maleisië flitsen voorbij. Hier begon het ook vlak voor de wandeling ontzettend hard te regenen en onweren.

Als we om kwart voor 7 opgehaald worden door een busje is het gelukkig nog droog en als de wandeling begint is het zelfs gestopt met onweren. Snachts zitten alle dagdieren lekker stil te slapen en komen de nachtdieren in actie. Zo heb je meer kans om wat te zien. De wandeling duurt ongeveer 2uur en we zien veel verschillende dieren. Onze gids Herbert laat ons onder andere kikkers, vuurvliegjes, luiaarden, slangen, tarantulas, vlinders, wandelende takken en nog meer kleinere insecten zien. Super gaaf om te zien allemaal!

Half 10 zijn we weer terug in de hostel, we zitten ver boven de zeespiegel en het is behoorlijk koud nu. Het is tijd voor een biertje, tijd om te douchen en tijd om te slapen.. morgen gaat vroeg de wekker want we gaan naar Nationaal Park Monteverde, hier mogen maximaal 100 mensen tegelijk naar binnen en wij willen graag bij de eerste 100 horen! Welterusten

Dag 9

Vandaag krijgen we om 7uur ontbijt van de b&b eigenaar en hij maakt er een mooi werk van. Lekker fruit met toast en gebakken ei, koffie en suiker met een mierennest. We pakken onze natte kleren weer in en stappen om 8:15 uur in de auto. Het blijkt dat de vering van onze auto gisteren kapot is gegaan en sturen voor de zekerheid een appje naar Nomad America. Toevallig zit in Puerto Jiménez een techneut van Nomad America waar we langs kunnen. Het blijkt dat alleen de schroef van de vering weg is, maar deze heeft hij niet op voorraad. Daarom knutselt zelf hij zelf maar wat in elkaar met een oude boor, wat touw en een binnenband. Voor nu genoeg, morgen gaan we naar de garage!

We hebben een lange trip voor de boeg. Van Puerto Jiménez naar Quepos is ongeveer 135km, maar de wegen zijn slecht, waardoor het al snel een rit van 4uur wordt.

Quepos is bekend om Nationaal Park Manuel Antonio, het drukst bezochte park van Costa Rica doordat het mooie stranden heeft, mooie natuur, veel dieren en dicht bij de grote steden ligt. We hebben gehoord dat er een grote storm over Costa Rica trekt die vandaag en morgen voor veel wind en regen zorgt. Het lijkt ons daarom verstandig om, tegen onze principes in, weer ergens binnen te slapen. We kiezen een b&b een paar kilometer buiten Quepos, een beste rit om er te komen, en als de auto nog niet helemaal kapot is, is die dat nu waarschijnlijk wel. De laatste 500 meter rijden we dwars door het bos, zonder bordje waren we hier never gekomen. Het huis is echt fantastisch! Een super groot huis met een mega tuin. Apen - en vogelgeluiden komen overal vandaan en de eigenaar, een man uit Zwitserland, leid ons rond tussen de mango bomen, peperplanten, ananas planten, limoen bomen en ga zo maar door. We hangen snel onze was buiten en gaan in de open woonkamer zitten. De eigenaar vertelt ons dat elke maandag het Manuel Antonio park gesloten is.. hebben wij weer. Gelukkig is er nog wel een mooi strand en aan de andere kant, landinwaarts, is nog een mooi park!

Als we een potje aan het kaarten zijn horen we ineens toekans overvliegen. Het gekrijs, wat je al van ver hoort, hebben we vaak gehoord. We zoeken hard, maar vinden niks. Gelukkig is het even later wel raak, wat een coole vogels!

Op advies van onze nieuwe Zwitserse amigo eten we rijst met kip en wokgroenten, heel erg lekker!

Als het eten op is, genieten we even van de strijd tussen een groep gekko's en een vlinder, wat de vlinder helaas met z'n leven moest bekopen.. ook komt er nog een vleermuis om de hoek kijken die z'n weg naar buiten niet meer kan vinden. Wij weten de weg naar bed gelukkig wel te vinden en wensen u een goede nachtrust toe!

Dag 8

Nadat we zo vredig in slaap vielen, worden we om 12 uur snachts ruw gewekt door de wekker. Het leek Mathijs een goed idee om even over het strand te lopen om te kijken of er nog schildpadden eieren aan het leggen waren. 5 over 12 liggen we weer lekker warm in bed zonder een schildpad gezien te hebben. Om 5 uur gaat weer de wekker en nadat we heerlijk hebben ontbeten op het strand en ons lunchpakket hebben klaargemaakt rijden we om half 7 richting het vliegveld waar we hebben afgesproken met Ronnie de gids. We spreken een paar Nederlanders die ons vertellen dat ze gisteren een poema in het park gezien hebben, wat de geruchten in Puerto Jiménez bevestigd.

Kwart voor 7 ontmoeten we Ronnie achter het vliegveld (een brede asfaltweg) en nadat hij snel een peukje achterover slaat, begint onze tocht. Eerst drie kwartier door een smal bospaadje, over riviertjes, klauteren langs reusachtige boomwortels om uiteindelijk op het strand uit te komen. Hier vliegt meteen een walvis hoog uit het water, wat een super beest. Als we voor de ingang van het park staan zien we in de verte een schildpad op het strand. We lopen er naartoe en zien dat hij wordt aangevallen door roofvogels terwijl het arme beest weerloos op z'n rug ligt te spartelen. Ronnie weet ons te vertellen dat dit beest vannacht eieren op het strand heeft gelegd en tijdens de terugweg weer het strand op is geslingerd door de golven. Z'n hele oog is al kapot gepikt als we aankomen. Snel draaien we hem weer rechtop en gelijk 'sprint' het beest terug de zee in. Wat een helden zijn we hè?! 10 meter verder het strand op vinden we een leeggeroofd nest, sneu...

We lopen langs een bord wat ons van harte welkom heet in Parque National Corcovado, laten ons formulier stempelen door de ranger en gaan verder waar we gebleven waren. Het smalle bospaadje gaat weer verder, maar we blijven gedurende de tocht zo'n 50 meter van het strand. 50 meter verder het bos in steekt een grote rotswand hoog de lucht in. Er is één weg heen en één weg terug. En de grote rotswand werkt als een soort fuik en de dieren die in de fuik zitten, komen er lastig weer uit. We lopen ongeveer 8 km door het bos tussen de zee en de rotswand en zien, ruiken en horen super veel dieren.

Ronnie vertelt ons van alles over de geschiedenis van het bos en weet te vermelden dat hier vroeger veel goudzoekers waren. De goudzoekers maakten het bos kapot, waardoor de regering in 1960 dit tot nationaal park gemaakt heeft om het te beschermen. Overal staan nog delen van oude gebouwen en er is zelfs een begraafplaats. Tientallen mensen die in dezelfde week overleden zijn, door malaria. We lopen verder en na 8km stoppen we en wachten we op de groepen die achter ons lopen. Grote groepen maken veel kabaal, dus die willen we niet tegenkomen... De terugweg gaat wat sneller, ook dankzij de regen. Onderweg pikken we nog snel een glas ijsthee bij de LaLeona ecolodge waar de beste vriend van Ronnie werkt. Het is 14 uur als we eindelijk weer bij de auto zijn en we zijn moe en bezweet.

We rijden over het zandpad terug richting Puerto Jiménez en komen onderweg stil te staan omdat er een grote vrachtwagen vast zit in de bocht, in een sloot, onderaan een bult. Geen trekken aan. Na veel moeite, met twee tractoren, trekken ze de grote vrachtwagen uit het zand de bult op. Vergeleken met dit, viel dat kleine parkeerfoutje van gisteren heel erg mee. 16uur zijn we eindelijk weer back in town, boeken een hotel, wassen onze kleren uit en springen onder de douche. We zijn vies!

Na het douchen vliegen we het centrum in waar we boodschappen doen voor morgen, dan is het zondag! We eten kipsalade en tonijn met aardappelpuree bij onze amerikaanse vriend . Als we terugkomen op onze kamer komen is het heel muf, onze natte kleren hangen in de badkamer. De deur wordt maar open gezet, maar ook hier staan de muggen in rijen te wachten. De deur gaat weer dicht. We eten snel een kiwi en drinken een biertje voor de nodige vitaminen (of andersom). Op tv is een superspannend Spaans gesynchroniseerde en besneeuwde film, waar de hoofdpersonages nèt niet te herkennen zijn.. Om 9uur gaat ons lampje uit. We zijn naar de (...) Welterusten!

Dag 7

We staan, zoals gewend, tegen 6 uur op vandaag. Het grote zwarte dekzeil heeft ons vannacht gelukkig droog gehouden, maar nu de de zon er op schijnt begint het akelig heet te worden. We gaan vroeg op pad om te kijken of er nog wat vogels te spotten zijn. De eigenaar van de camping zegt dat er een krokodil in de beek achter de camping zit, maar deze kunnen we niet vinden. Wel zitten overal eekhoorns en schieten de leguanen links en rechts de boom in. Hoog in de bomen zitten de gieren te wachten op wat lekkers en tussen de gieren door vliegen papegaaien in tweetallen over ons heen. We lopen richting de supermarkt waar we eten kopen voor 2 dagen. De broodjes zijn hier niet te vreten, dus proberen we deze keer crackers. Als beleg hebben we kaas, paté, jam en chocopasta.. de keuze is reuze! We ontbijten snel, duiken de zee nog even in, douchen en rijden om 11 uur richting onze amerikaanse vriend bij het restaurant. Deze legt ons precies uit hoe we een ticket moeten kopen voor nationaal park Corcovado, waar we kunnen kamperen en hoe we moeten rijden.

We rijden eerst naar het kantoor van het park, waar we de rekening krijgen voor de toegang. Dan naar de bank aan de andere kant van het dorp, waar ze helaas echt alleen maar spaans praten, om geld over te maken op het rekeningnummer van het kantoor. Als we het het betalingsbewijs hebben kunnen we weer terug naar het kantoor om het bewijs in te leveren en onze tickets op te halen. Een hele tour!

Als alles geregeld is rijden we verder naar het zuiden, naar Carate. Bijna 2 uur rijden over een zandweg, we steken rivieren over, knallen door gaten in de weg en Mathijs parkeert , zonder na te denken, langs de kant van de weg in het zand. Shit, hartstikke vast. We staan in the middle of nowhere en onze auto gaat geen kant meer op! Hoe harder we proberen, hoe verder onze wielen in het zand zakken. Een paar minuten verder lopen zit een hotel waar we naar binnengaan om om hulp te vragen. De vriendelijke mevrouw achter de balie zegt ons niet te kunnen helpen, maar verteld ons na een aantal telefoontjes dat een paar kilometer terug een kleine supermarkt zit met een grote auto die ons misschien kan helpen... We lopen richting de supermarkt en horen in de verte al gerommel in de lucht. Dit belooft niet veel goeds. Wèl zien we onderweg doodshoofdaapjes, brulapen en een toekan, maar dit geen indruk. Blijkbaar maken we ons meer zorgen om de auto. Na een half uur lopen komen we aan en horen we dat de man die ons kan helpen druk aan het zoeken is naar een touw, en dat we vast terug kunnen gaan. 5 minuten later komt ons een grote legertruck achterop waar we bij in kunnen, trekken met z'n allen de auto uit het zand en kunnen weer verder. Best volk hier..

We rijden een klein stukje verder en komen bij het laatste punt vóór het park. Hier houd de weg echt op! We gaan weer terug en zetten onze tent vlak bij het hotel met de aardige mevrouw, waar we, tegen een kleine vergoeding, gebruik mogen maken van de douche en het toilet, de strandstoelen en de picknickplek. We koken voor onszelf op de picknickplek op het strand heerlijke pasta, maar we zijn alweer het vlees vergeten.. Gelukkig is het uitzicht en zonsondergang wel erg mooi!

Hoe donkerder het wordt, hoe minder prettig we ons voelen. We zijn echt helemaal alleen, midden in het bos. En met het kabaal van de zee voor ons, horen en zien we niets van wat er achter ons in het pikdonkere bos gebeurt. Elk klein geluidje lijkt op een krokodil of overvaller, en het duurt dan ook niet lang of we zitten in de auto. Ook dit houden we, dankzij de hitte, niet lang vol. En als het raampje open gaat komen gelijk alle muggen in de omgeving lekker met ons mee kaarten. We verhuizen weer door naar boven, naar de tent. Het tocht een beetje door het ventilatiegaas, en na een paar potjes kaarten, met het geluid van de zee en het bos op de achtergrond, dommelen we langzaam in slaap. En we slapen nog lang en gelukkig....

Dag 6

Ook vandaag worden we standaard om half 6 wakker. Dit keer door de geluiden van brulapen en vogels. Het zonnetje schijnt lekker door het ventilatiegaas en begint al behoorlijk warm te worden. Mathijs gaat om 6uur uit bed en op pad om de omgeving te bekijken. Alles is nog mooi rustig en Uvita is in diepe slaap. Met de camera op zak loop ik een willekeurige kant uit en beland op een afgelegen zandpad, waar je van alles om de oren vliegt. Fel rood gekleurde vogels, kolibries, een papegaai, sprinkhanen, duiven... en roofvogels zweven overal door de lucht! Een fantastisch gezicht. Bij de tent wacht een ongeduldige Lianne en tijdens het ontbijt worden alle foto's geshowed.

Voor het hotel/camping staan een paar verroeste fietsen, waar we uiteraard wel mee overweg kunnen, welke we mogen gebruiken om de omgeving te verkennen. Uvita staat bekend om de toekan, en deze zijn volgens de eigenaar in massa's te vinden aan het strand. We pakken de fietsen en gaan, op advies van de eigenaar, in de goede richting naar Nationaal Park Marino Balenna. Van hieruit gaan veel boten de zee op om walvis te spotten, maar aangezien je hiervoor moet betalen passen we.

We lopen over een fantastisch strand, met aan de ene kant het geluid van de ruige stille oceaan en aan de andere kant de stille, machtige jungle. Voor de rest geen kip te bekennen.. erg indrukwekkend. Helaas voor ons geen toekans, en aangezien de zon flink schijnt gaan we snel terug naar de fietsen en terug naar onze auto. We nemen afscheid van de 'camping'baas en rijden langs de oceaan richting het zuiden.

Vlak bij Puerto Jiménez, waar we vannacht blijven slapen, zit een cacaoplantage. Hier schieten we naar binnen en krijgen een rondleiding van een overenthousiaste jongen. Naast cacao verbouwen ze hier ook nog super veel fruit en andere producten, zoals de steevrucht, banaan, appel, mango, vanille, kaneel en uiteraard cacao. We kijken, luisteren, proeven, vrijven bladeren over ons hoofd en genieten van alles wat de jongen ons verteld. Lianne is alleen gefocust op het woord chocola, en als het moment daar is wordt er dan ook flink geproefd..! We rijden door naar Puerto Jiménez, camping Adonis, vernoemd naar de eigenaar. Gelijk duiken we de zee in.. genieten! Als we onze kleren net weer aan hebben begint het hard te regenen. De eigenaar vind ons blijkbaar zielig en helpt ons onze auto onder een groot dekzeil te rijden, wij staan in ieder geval droog vannacht.

We lopen richting het centrum van het dorp, maar hoe verder we komen, hoe harder het begint te regenen en we duiken snel, hoe toevallig, een café binnen. De vriendelijke Amerikaanse eigenaar vraagt ons waar we vandaan komen en wat we gaan doen, en nadat we vertellen dat we op weg zijn om een ticket voor nationaal park Corcovado te kopen begint hij te fronsen. Zonder gids kom je het park blijkbaar niet binnen en alle gidsen voor morgen zitten vol. Gelukkig kent onze nieuwe vriend iedereen in het dorp en de telefoon wordt tevoorschijn gehaald. De beste man is van 16uur tot 19uur maximaal aan het bellen, en uiteindelijk hebben we een gids voor overmorgen welke gelijk even langskomt om zich voor te stellen. Ideaal zo'n amerikaan. Ondertussen hebben wij lekker genoten van ons diner en een paar drankjes, en is onze tocht naar het centrum niet meer nodig.

Het is nu 21uur, pikkedonker en we zijn moe. Alle ticos, want zo noemen Costa Ricanen zichzelf, sloten na het gesprek af met het motto van Costa Rica. Wij gaan naar bed en doen het zelfde: Pura vida! - geniet van het leven!

Dag 5

Na heerlijk geslapen te hebben worden we tegen 6uur wakker en stappen langzaam uit bed. Onze spullen worden weer bij elkaar geraapt en netjes ingepakt, en de was die buiten over het balkon hing is zo goed als droog. Het heeft vannacht gelukkig niet geregend. We ontbijten met rijst en zwarte bonen, wat tot onze verbazing erg lekker is, en om half 9 zijn we startklaar. Vandaag schijnt, na de bedevaartstocht van gisteren, een feestdag te zijn in Costa Rica, wat ook blijkt als we ergens een pinautomaat proberen te vinden. Alle banken die we vinden in de wijde omgeving van Cartago zijn gesloten en ons geld is zo goed als op (papa en mama, help!). Met onze laatste colonnes gooien we de tank van de auto vol, worden in alle haast even halt geroepen door 2 ossen met juk en een grote kar met hooi die de grote weg oversteken (geen zachte juk en lichte last deze keer), en knallen weer door in de richting van Uvita, een surfdorp aan de oostkust van Costa Rica. Op naar de pacifische oceaan!

Per ongeluk, of per toeval, komen we langs parque Nacional Los Quetzales. Hier schijnt de Quetzal in hele kuddes voor te komen, dus vol goede moed parkeren we de auto en volgen een paadje het bos in. Na een half uur lopen zijn we nog nergens en hebben we nog geen fatsoenlijke vogel gezien, dus besluiten we terug te lopen en een klein stukje met de auto een bospad in te rijden. Ook dit pad dreigt nergens op uit te komen en met grote moeite komt onze 4wd weer terug op de verharde weg. Helaas geen Quetzal gezien, waarschijnlijk omdat ze niet wisten dat we langs kwamen..

We rijden door richting Uvita en 20km voor onze eindbestemming van vandaag komen we langs de Nuayaca waterfalls. Dit schijnen 2 mooie watervallen te zijn, dus schrijven we ons in en beginnen met de hike van 4km door het bos. Het is 3 uur als we weglopen van de auto en er wordt ons aangeraden vóór 5uur terug te komen lopen aangezien je anders niet voor het donker weer terug bent. Het is tijdens het lopen verschrikkelijk warm en overal giga steil, en van alle kanten komen ons al bezwete mensen tegemoet. Na 3km vinden we 2 super grote papegaaien in de boom, die zich rustig door ons laten fotograferen.

Eindelijk komen we tegen 4uur bij de watervallen, genieten een paar seconden van het spektakel en sprinten weer terug naar de auto.

Bij kilometer 3 is nog één papegaai overgebleven, maar hij is een klein stukje lager gaan zitten. Wat een mooi en groot beest!

Weer terug bij de auto gekomen knallen we door naar Uvita. We slapen vannacht bij hotel Tucan, waar ook plek is voor onze mooie tent. Het lukt ons om voor het donker onze tent opzetten en als dit gedaan is koken we een heerlijke pasta voor onszelf. We zijn alleen vergeten vlees te kopen... Met een volle maag genieten we van een warme, en voor de liefhebbers en de mensen die niet opletten (Lianne) een koude douche. Ook de gratis koffie en hangmatten doen ons goed, we voelen ons weer als herboren..

Lianne zoekt eencamping voor morgen op, we gaan verder richting Corcovado nationaal park. Dit schijnt de meest biodiverse plek op aarde te zijn.. kom maar op!

Dag 4

Net als je denkt dat de hele dag eigenlijk wel goed is gegaan en je lekker ligt te slapen, word je om 23.00 uur ruw gewekt door de hond van de camping die keihard zit te blaffen en piepen. Dit gaat ongeveer een kwartier door en volgens ons is iedereen in de omgeving nu weer wakker en nuchter. We vallen, met het geluid van de zee op de achtergrond, weer vredig in slaap, maar tegen 2 uur begint het erg hard te regenen en te onweren. Onweer is niet Liannes favoriete weer en daarbij komt ook nog eens kijken dat ons tentje niet helemaal bestand is tegen zulke harde regen. Langzaam maar zeker begint er wat naar binnen te druppelen en om half 6 is Lianne het zat. Uit bed maar weer, en half 7 is het tentje weer (zeiknat) ingepakt... Goeiemorgen!

Na het ontbijt rijden we richting Cahuita nationaal park waar we een wandeling maken door het bos. We zijn erg vroeg en de regen is bijna opgehouden als we naar binnen lopen, wat in ons voordeel is. De dieren komen net weer tevoorschijn en springen ons links en rechts om de oren. We zien grote sprinkhanen en spinnen, eekhoorns, slangen, grote krabben, vogels, aapjes en aguti's (giga hamsters). Helaas nog geen kolibries, toekans of luiaarden, maar daar is nog tijd genoeg voor..

We rijden, in het zonnetje, door richting Cartago, en door een gemiste afslag hebben we deze keer de iets minder toeristische route. Zandwegen met grote gaten in de weg, waar zelfs onze jeep moeite mee heeft. Gelukkig zijn we snel weer op de verharde weg en belanden tussen de wandelaars. De hele weg van Turrialba tot aan Cartago, 30km met erg veel hele steile en hoge heuvels, komen we wandelaars achterop. We vermoeden dat het de Cartogaanse vierdaagse is en de familie Nijkamp wordt ingelicht.

Bij gebrek aan een camping en behoefte aan douches slapen we vannacht in een hotel. We schrikken even van de luxe, maar dit is wel erg fijn. Snel de kleren uitwassen en ophangen en hopen dat ze morgen weer droog zijn. We rijden naar het centrum van Cartago en zien onze wandelaars weer overal. Duizenden mensen in een grote stoet die richting het centrum lopen, we stellen ons voor dat dit de Via Gladiola is. We missen alleen de medailles bij de 'gefinishte' wandelaars die ons tegemoet komen.. na een poosje wijken we even af van de wandelroute, zwartlopen is niks voor ons, en bekijken het centrum van de stad. Cartago is de eerste Spaanse nederzetting in Costa Rica en oude ruïnes en de basiliek uit de 16e eeuw staan nog in het centrum. Ook rondom deze gebouwen zijn de wandelaars in overvloed aanwezig. Als we weer terug zijn in het hotel, zien we op het nieuws dat we net een stukje hebben meegelopen met de grootste en bekendste bedevaartstocht van Costa Rica. Dat verklaart een boel.

Buiten is het weer gaan regenen, maar wij zitten er warmpjes bij vanavond. Mission impossible is op tv (jaja) en we hebben ons voorgenomen om niet zo vroeg te gaan slapen. Het zal mij benieuwen...