Goedemorgen allemaal! Door de positieve reacties van alle kanten van de wereld op onze reisverslagen, zijn we er dit jaar weer met een nieuw avontuur. Terwijl we dit schrijven, zijn we maar liefst een paar uur in het verre, warme, natte en vrolijke Costa Rica, maar het voelt alsof we al dagen onderweg zijn...

Onze reis begon vrijdagochtend 6uur (Nederlandse tijd) toen we opgehaald werden door Anneleen en Dex - het kersverse 4-potige familielid van Frank en Anneleen - om weggebracht te worden naar Schiphol. Wegens de verwachte drukte zijn we lekker vroeg vandaag. De drukte valt gelukkig mee, waardoor we wat extra tijd hebben om op Schiphol met Dex rond te lopen. Deze geniet van de gigantische hoeveelheid aandacht die hij krijgt en we verbazen ons dan ook over de hoeveel "aaaaaaah's", "oooooh's", foto's, knuffels en kusjes dit hondje krijgt.

Om 12 uur vliegen we richting Londen Heathrow, waar we 3 uur moeten wachten. Om 17 uur (Nederlandse tijd) vliegen we, onder het genot van een hapje, een drankje en een aantal films, richting Atlanta, een vlucht van 9uur. In Atlanta moeten we onze tassen ophalen en weer opnieuw inchecken. De 3 Amerikaanse dames waar we willen inchecken gooien onze tassen verbazend snel weer op de band voor het vliegtuig richting Miami, en zonder slag of stoot lopen we lekker snel door de douane. Nu moeten we wachten...

Het is voor ons nu 12 uur snachts en over 10(!) uur vertrekt ons vliegtuig richting Miami. Tot onze verbazing is op het grootste vliegveld ter wereld écht geen zak te doen, dus proberen we een stil en donker plekje op te zoeken om in slaap te sukkelen. Stil en donker is het helaas nergens en in slaap sukkelen lukt ook niet, dus na een erg lange en saaie nacht op harde stoelen en vloerbedekking zijn we blij dat we mogen inchecken. Nu nog anderhalf uur vliegen naar Miami, anderhalf uur wachten en 3uur vliegen naar San Jose, Costa Rica. Na ongeveer 30 uur reizen zijn we dan eindelijk in Costa Rica om onze tassen op te halen. Maar zoals stiekem al wel een beetje verwacht verschijnen onze tassen niet op de band. Verstrooid zoeken we nog een paar andere banden na.. tevergeefs. Bij de balie kunnen ze ons vertellen dat onze tassen in Londen staan. We vullen een aantal formulieren in en rijden met de taxi naar ons hotel. Met een beetje geluk zijn onze tassen er vanavond nog, met iets minder geluk morgenvroeg, 1 op de 3000 tassen komt nooit weer terug, dus we vragen ons af hoeveel geluk we hebben en stappen vies, bezweet en vermoeid om 15uur (plaatselijke tijd) in bed.

Om 23uur schrikken we wakker en proberen nog even wakker te blijven door een film te kijken, maar om 1uur vallen we weer in slaap om vervolgens om 6:30 uur aan het ontbijt te zitten. Onze tassen zijn er nog niet en we beseffen dat we de volgende keer nog beter moeten nadenken wat er in onze handbagage gaat...