We staan, zoals gewend, tegen 6 uur op vandaag. Het grote zwarte dekzeil heeft ons vannacht gelukkig droog gehouden, maar nu de de zon er op schijnt begint het akelig heet te worden. We gaan vroeg op pad om te kijken of er nog wat vogels te spotten zijn. De eigenaar van de camping zegt dat er een krokodil in de beek achter de camping zit, maar deze kunnen we niet vinden. Wel zitten overal eekhoorns en schieten de leguanen links en rechts de boom in. Hoog in de bomen zitten de gieren te wachten op wat lekkers en tussen de gieren door vliegen papegaaien in tweetallen over ons heen. We lopen richting de supermarkt waar we eten kopen voor 2 dagen. De broodjes zijn hier niet te vreten, dus proberen we deze keer crackers. Als beleg hebben we kaas, paté, jam en chocopasta.. de keuze is reuze! We ontbijten snel, duiken de zee nog even in, douchen en rijden om 11 uur richting onze amerikaanse vriend bij het restaurant. Deze legt ons precies uit hoe we een ticket moeten kopen voor nationaal park Corcovado, waar we kunnen kamperen en hoe we moeten rijden.

We rijden eerst naar het kantoor van het park, waar we de rekening krijgen voor de toegang. Dan naar de bank aan de andere kant van het dorp, waar ze helaas echt alleen maar spaans praten, om geld over te maken op het rekeningnummer van het kantoor. Als we het het betalingsbewijs hebben kunnen we weer terug naar het kantoor om het bewijs in te leveren en onze tickets op te halen. Een hele tour!

Als alles geregeld is rijden we verder naar het zuiden, naar Carate. Bijna 2 uur rijden over een zandweg, we steken rivieren over, knallen door gaten in de weg en Mathijs parkeert , zonder na te denken, langs de kant van de weg in het zand. Shit, hartstikke vast. We staan in the middle of nowhere en onze auto gaat geen kant meer op! Hoe harder we proberen, hoe verder onze wielen in het zand zakken. Een paar minuten verder lopen zit een hotel waar we naar binnengaan om om hulp te vragen. De vriendelijke mevrouw achter de balie zegt ons niet te kunnen helpen, maar verteld ons na een aantal telefoontjes dat een paar kilometer terug een kleine supermarkt zit met een grote auto die ons misschien kan helpen... We lopen richting de supermarkt en horen in de verte al gerommel in de lucht. Dit belooft niet veel goeds. Wèl zien we onderweg doodshoofdaapjes, brulapen en een toekan, maar dit geen indruk. Blijkbaar maken we ons meer zorgen om de auto. Na een half uur lopen komen we aan en horen we dat de man die ons kan helpen druk aan het zoeken is naar een touw, en dat we vast terug kunnen gaan. 5 minuten later komt ons een grote legertruck achterop waar we bij in kunnen, trekken met z'n allen de auto uit het zand en kunnen weer verder. Best volk hier..

We rijden een klein stukje verder en komen bij het laatste punt vóór het park. Hier houd de weg echt op! We gaan weer terug en zetten onze tent vlak bij het hotel met de aardige mevrouw, waar we, tegen een kleine vergoeding, gebruik mogen maken van de douche en het toilet, de strandstoelen en de picknickplek. We koken voor onszelf op de picknickplek op het strand heerlijke pasta, maar we zijn alweer het vlees vergeten.. Gelukkig is het uitzicht en zonsondergang wel erg mooi!

Hoe donkerder het wordt, hoe minder prettig we ons voelen. We zijn echt helemaal alleen, midden in het bos. En met het kabaal van de zee voor ons, horen en zien we niets van wat er achter ons in het pikdonkere bos gebeurt. Elk klein geluidje lijkt op een krokodil of overvaller, en het duurt dan ook niet lang of we zitten in de auto. Ook dit houden we, dankzij de hitte, niet lang vol. En als het raampje open gaat komen gelijk alle muggen in de omgeving lekker met ons mee kaarten. We verhuizen weer door naar boven, naar de tent. Het tocht een beetje door het ventilatiegaas, en na een paar potjes kaarten, met het geluid van de zee en het bos op de achtergrond, dommelen we langzaam in slaap. En we slapen nog lang en gelukkig....