Nadat we zo vredig in slaap vielen, worden we om 12 uur snachts ruw gewekt door de wekker. Het leek Mathijs een goed idee om even over het strand te lopen om te kijken of er nog schildpadden eieren aan het leggen waren. 5 over 12 liggen we weer lekker warm in bed zonder een schildpad gezien te hebben. Om 5 uur gaat weer de wekker en nadat we heerlijk hebben ontbeten op het strand en ons lunchpakket hebben klaargemaakt rijden we om half 7 richting het vliegveld waar we hebben afgesproken met Ronnie de gids. We spreken een paar Nederlanders die ons vertellen dat ze gisteren een poema in het park gezien hebben, wat de geruchten in Puerto Jiménez bevestigd.

Kwart voor 7 ontmoeten we Ronnie achter het vliegveld (een brede asfaltweg) en nadat hij snel een peukje achterover slaat, begint onze tocht. Eerst drie kwartier door een smal bospaadje, over riviertjes, klauteren langs reusachtige boomwortels om uiteindelijk op het strand uit te komen. Hier vliegt meteen een walvis hoog uit het water, wat een super beest. Als we voor de ingang van het park staan zien we in de verte een schildpad op het strand. We lopen er naartoe en zien dat hij wordt aangevallen door roofvogels terwijl het arme beest weerloos op z'n rug ligt te spartelen. Ronnie weet ons te vertellen dat dit beest vannacht eieren op het strand heeft gelegd en tijdens de terugweg weer het strand op is geslingerd door de golven. Z'n hele oog is al kapot gepikt als we aankomen. Snel draaien we hem weer rechtop en gelijk 'sprint' het beest terug de zee in. Wat een helden zijn we hè?! 10 meter verder het strand op vinden we een leeggeroofd nest, sneu...

We lopen langs een bord wat ons van harte welkom heet in Parque National Corcovado, laten ons formulier stempelen door de ranger en gaan verder waar we gebleven waren. Het smalle bospaadje gaat weer verder, maar we blijven gedurende de tocht zo'n 50 meter van het strand. 50 meter verder het bos in steekt een grote rotswand hoog de lucht in. Er is één weg heen en één weg terug. En de grote rotswand werkt als een soort fuik en de dieren die in de fuik zitten, komen er lastig weer uit. We lopen ongeveer 8 km door het bos tussen de zee en de rotswand en zien, ruiken en horen super veel dieren.

Ronnie vertelt ons van alles over de geschiedenis van het bos en weet te vermelden dat hier vroeger veel goudzoekers waren. De goudzoekers maakten het bos kapot, waardoor de regering in 1960 dit tot nationaal park gemaakt heeft om het te beschermen. Overal staan nog delen van oude gebouwen en er is zelfs een begraafplaats. Tientallen mensen die in dezelfde week overleden zijn, door malaria. We lopen verder en na 8km stoppen we en wachten we op de groepen die achter ons lopen. Grote groepen maken veel kabaal, dus die willen we niet tegenkomen... De terugweg gaat wat sneller, ook dankzij de regen. Onderweg pikken we nog snel een glas ijsthee bij de LaLeona ecolodge waar de beste vriend van Ronnie werkt. Het is 14 uur als we eindelijk weer bij de auto zijn en we zijn moe en bezweet.

We rijden over het zandpad terug richting Puerto Jiménez en komen onderweg stil te staan omdat er een grote vrachtwagen vast zit in de bocht, in een sloot, onderaan een bult. Geen trekken aan. Na veel moeite, met twee tractoren, trekken ze de grote vrachtwagen uit het zand de bult op. Vergeleken met dit, viel dat kleine parkeerfoutje van gisteren heel erg mee. 16uur zijn we eindelijk weer back in town, boeken een hotel, wassen onze kleren uit en springen onder de douche. We zijn vies!

Na het douchen vliegen we het centrum in waar we boodschappen doen voor morgen, dan is het zondag! We eten kipsalade en tonijn met aardappelpuree bij onze amerikaanse vriend . Als we terugkomen op onze kamer komen is het heel muf, onze natte kleren hangen in de badkamer. De deur wordt maar open gezet, maar ook hier staan de muggen in rijen te wachten. De deur gaat weer dicht. We eten snel een kiwi en drinken een biertje voor de nodige vitaminen (of andersom). Op tv is een superspannend Spaans gesynchroniseerde en besneeuwde film, waar de hoofdpersonages nèt niet te herkennen zijn.. Om 9uur gaat ons lampje uit. We zijn naar de (...) Welterusten!