7 uur gaat de wekker weer. De telefoon is weer opgeladen en ook wij zijn goed uitgerust! Om half 8 zijn we van harte welkom in het restaurant en beginnen het ontbijt met heerlijk vers fruit, gevolgd door rijst met bruine bonen, ei, toast met jam en een sterke bak Costa Ricaanse koffie.. straks fijn op de pot zitten! We hebben nu nog WiFi en daar moeten we vol gebruik van maken, dus mailen we even met Dave&Dave, een Amerikaanse vader met z'n zoon, over een tour van vanmiddag. Om 12 uur krijgen we een priverondleiding in zijn tuin, we zijn benieuwd.

Het is niet ver rijden naar Dave&Dave en hierdoor kunnen we, alweer, rustig aan doen. 10 uur checken we uit. Vanaf nu hebben we geen wifi meer, 2 dagen radiostilte, terug naar 1995, en alles moet op gevoel! Navigeren doen we via de sterren, muziek luisteren via de korte golf en we hebben sinds tijden weer eens een goed gesprek. We doen om 11 uur snel nog even boodschappen en komen om kwart voor 12 aan bij de Daves. Dave is in 1976 op de bonnefooi, ook zonder wifi, naar Costa Rica gereden, heeft hier werk gekregen en een vrouw getrouwd. Na een aantal jaar gewerkt te hebben besluit Dave sr, samen met z'n zoon Dave jr, een eigen bedrijf te beginnen waar ze samen een stuk jungle in hun grote tuin/landgoed weer opnieuw opbouwen. Met de hulp van het ecologisch onderzoekcentrum in het dorp en gesteund door een stuk of 50 universiteiten over de hele wereld, bouwen ze een mooie tuin waar allerlei verschillende diersoorten rondhuppelen, waar zelfs nationaal geografic en BBC langskomen voor series en foto's.

De oude Dave hangt alvast wat fruit in de bomen om een paar vogeltjes te lokken, maar waarschijnlijk zit er ergens een roofvogel in de lucht.. dus deze laten het nog even afweten. Dave adviseert ons wat DEET op te smeren en ons klaar te maken voor een kleine wandeling, dit kon nog wel eens een wilde tocht worden. Gelukkig is Dave de jongste niet meer, en met behulp van een wandelstok strompelen we een trap af in de richting van een rivier.

We zijn opzoek naar gifkikkers, zo groot als het topje van je duim, in groen en zwart. En gifkikkers zo groot als het topje van je pink, rood met blauwe achterpoten.. de blue jeans frog. Bijna 3 weken in Costa Rica en nog geen kikker gezien, en nu lopen nog geen 10 minuten door de tuin van Dave en we hebben de eerste al te pakken. Prachtige kleine gekleurde beestjes die vrolijke rondspringen in het bos.

We lopen verder in de richting van de rivier en spotten verschillende vogelsoorten die alvast de paringsdans voor april volgend jaar aan het oefenen zijn.. je kunt niet vroeg genoeg beginnen! Eenmaal terug bij het huis van Dave kijken we nog even naar de kolibries die rondvliegen en als we een kop koffie drinken bij het fruit, stikt het hier van de vogels. In alle kleuren en maten, en geeneen die lijkt op een koolmees of mus.. Dave verteltons als echte Amerikaan nog 'even' z'n oh zo fantastische levensverhaal en als hij uitgepraat is nemen we afscheid en rijden in de richting van Bajos del Toro. Blijkbaar staan er soms bordjes langs de kant van de weg met pijlen en plaatsnamen, om zo de weg te wijzen.. zonder wifi ontdek je nog eens wat! Helaas regent het, alweer, ontzettend hard als we aankomen.

Bajos del Toro is het Zuna van Costa Rica, erg gezellig, maar niet zo heeul erg druk... We mogen de tent opzetten in de tuin bij een klein huisje met een eendenvijver. We zijn zeiknat als de tent staat, gelukkig heeft de tuin een overkapping waar we onder kunnen zitten. We kleden ons warm aan en beginnen met koken. Alweer pasta vandaag, deze keer met kaassaus en kleine gekke stukjes vlees. Ik denk dat we, als we thuis komen, een Italiaans restaurant beginnen. Het blijft maar hard regenen en, als de zon weg is, begint het behoorlijk koud te worden. We zitten hier weer ongeveer 1,5km boven zeespiegel, wat je gelijk kunt merken.

Van verveling worden er oude foto's opgezocht, kaartspelletjes gespeeld en bier gedronken. En het wordt nog erger als Mathijs er achter komt dat hij per ongeluk alcohol vrij bier gehaald heeft... Als we naar bed dreigen te gaan merken we dat het droog is, en zelfs mega helder. Een groot deel van onze Melkweg laat zich zien, wat een poging waard is voor een foto. Helaas krijgt Mathijs vanwege de hik de camera niet stil en is het hoog tijd om te gaan slapen. De hik houdt wel erg lang aan en is vermoedelijk een allergische reactie op alcohol vrij bier! Hopen op een droge, hikvrije nacht en een heldere morgen..