Gelukkig heeft de frisse nacht goede werking op de hik en zelfs op de vermoeidheid. 7 uur zijn we uit bed en 8 uur hebben we ontbeten en de tent opgeruimd, voor de laatste keer -snik-. Het ontbijt ging trouwens zo snel omdat het droge crackers met ranzige kaas was. We zeggen de eigenaar van de tuin dat we gaan, maar deze vindt het allemaal wel best, en rijden weg in de richting van Alajuela. Ongeveer 50km wat in anderhalf uur te doen is.

We krijgen een smsje van Alberto van Nomad America met de vraag hoelaat we de auto komen brengen, blijkbaar is hij dan pas aanwezig, en bedenken ons dat we eerst nog even naar de Walmart willen voor boodschappen dus tussen 12 en 13 uur aanwezig zijn. De weg naar Alajuela is steil, verschrikkelijk steil. Onze auto geeft het op en met veel moeite, rook, stinkende banden en zweet weten we te voorkomen dat de auto niet achterwaarts weer van de berg afrolt, keren we om op een te smalle weg en rollen terug naar beneden. Gelukkig hebben we een bordje gemist en is er een alternatieve route die iets minder steil is... Helaas zijn ze hier met de weg bezig en komen we hopeloos in de file, gelukkig zijn we wel derde in de rij en duurt het maar 20minuutjes. De rest van de rit is heftig met heel veel bochten, steile bulten en gaten in de weg (en we passeren nog een koe midden op de weg). Gelukkig niet te heftig.

Daar aangekomen maken we dankbaar gebruik van het zwembad en de eerste training voor de triathlon in 2018 is een feit. Nadat we uitgezwommen, uitgedouched, uitgerust, uitgelezen en alle spelletjes uitgespeeld hebben zoeken we een restaurant op en belanden bij de lokale pizzeria voor een veel te grote pizza. We wandelen in het donker terug naar het hotel en ploffen op bed waar we maar film gaan kijken om niet in slaap te vallen. Om 21 uur voelen we ons alsof we een emmer sangria ophebben en doen ons best om via de badkamer weer terug in bed te belanden. We zijn gesloopt voor vandaag!